[:el]Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσεται ραγδαία στην Ελλάδα ένας κλάδος δικαίου με κύριο αντικείμενο το ιατρικό σφάλμα (πλημμελής συμπεριφορά του θεράποντος ιατρού σε σχέση με την επιμέλεια που πρέπει να επιδείξει) και την ευθύνη (ποινική και αστική) που γεννάται από αυτό.

Υπολογίζεται ότι τα ιατρικά σφάλματα στη χώρα μας ετησίως αγγίζουν τα 6.000 και περίπου 13% των συμπολιτών μας δηλώνει ότι έχει ήδη υποστεί ιατρικό σφάλμα σε ιδιωτικό ή δημόσιο νοσοκομείο. Παρατηρώντας λοιπόν τα εν λόγω στατιστικά στοιχεία, αντιλαμβανόμαστε που οφείλεται το μεγάλο κύμα αγωγών και μηνύσεων που κατατίθενται σχεδόν καθημερινά εναντίον ιατρών και νοσηλευτών, δημοσίων και ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών.

Τα δικαστήρια πανελλαδικά με πληθώρα αποφάσεων, επιδικάζουν υψηλές αποζημιώσεις σε ασθενείς που υπέστησαν βλάβη στην υγεία τους ή στους συγγενείς ασθενών που έχασαν τη ζωή τους από λάθη ή παραλείψεις γιατρών.

Προς επίρρωση των ανωτέρω, αναφέρω πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου της χώρας που επιδικάζει αποζημίωση 900.000 ευρώ σε βάρος ιδιωτικής κλινικής και ιατρού για τα αλλεπάλληλα ιατρικά λάθη κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης σε 23χρονο ασθενή.

Όσον αφορά το αστικό μέρος της εκάστοτε υπόθεσης, είτε για την εκπροσώπηση του ασθενούς είτε του θεράποντος ιατρού, ο χειρισμός μιας τέτοιου είδους υπόθεσης είναι δυσχερής καθώς προϋποθέτει εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία του δικηγόρου σε τέτοιου είδους υποθέσεις (η έννοια του ιατρικού σφάλματος ανέκαθεν αποτελούσε σημείο τριβής μεταξύ του νομικού και ιατρικού κόσμου) και συγκεκριμένους χειρισμούς, ειδικά στις περιπτώσεις που επήλθε τελικά ο θάνατος του ασθενούς.

Μάλιστα σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία (άρθρο 8 Ν.2251/94), αντιστρέφεται το τεκμήριο αθωότητας του εναγόμενου γιατρού, συνεπώς ο ίδιος ο εναγόμενος οφείλει να αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος και ότι παρείχε υπηρεσίες πoυ αντιστοιχούν σε ένα ορισμένο επίπεδο ποιότητας, σύμφωνα με τα πρότυπα ενέργειας και συμπεριφοράς που γίνονται δεκτά στο επάγγελμά του (ιατρικό standard).

Τέλος, αναφορικά με το ποινικό κομμάτι της διαδικασίας, ο νομοθέτης δεν έχει θεσμοθετήσει ειδικές διατάξεις και υπάγει την ιατρική αμέλεια στο γενικό κανόνα της αμέλειας, ήτοι της έλλειψης δέουσας προσοχής και επιμέλειας κατά την εκτέλεση των ιατρικών καθηκόντων και πράξεων, εφαρμόζοντας τα άρθρα 28, 302 και 314 του Ποινικού Κώδικα.

Γίνεται άμεσα αντιληπτό λοιπόν ότι η έννοια και οι συνέπειες της ιατρικής αμέλειας διαφέρουν στο αστικό και στο ποινικό δίκαιο και επομένως είναι δυνατόν (αν και σπάνια το συναντάμε στην πράξη), ένας γιατρός να μην έχει ποινική (σύμφωνα με τα κριτήρια του ποινικού δικαίου), αλλά μόνο αστική ευθύνη και το αντίστροφο.

Εν κατακλείδι (και με δεδομένη την ιδιαιτερότητα του εν λόγω κλάδου), είναι αναγκαία τόσο η προσέγγιση του ιατρικού με το νομικό κόσμο για τη διευθέτηση των ζητημάτων που ανακύπτουν, όσο και η πλήρης κατανόηση του πλαισίου που διέπει την ιατρική πράξη και ευθύνη ώστε να αποδίδεται δικαιοσύνη και να διασφαλίζονται τα συμφέροντα όλων των εμπλεκομένων.

Χριστίνα Β. Γλυκού

Δικηγόρος
Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια ΚΕ.ΔΙ.Π
Πιστοποιημένη Διαπραγματεύτρια ΚΕΚ ΟΠΑ
Εκπαιδευόμενη Διαιτητής CIArb

Άρθρο όπως εμφανίστηκε στην εφημερίδα η “Πένα της Αττικής” (τεύχος Απριλίου) εδώ.

Επικοινωνήστε για περισσότερες πληροφορίες  εδώ.

[:]